αειθαλή

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΜΟΧΘΟΣ

Ανθηροστόμου αν-οσίου

Το υπεραστικό λεωφορείο παμπάλαιο, τριών χιλιάδων χρόνων-και βάλε, θα ΄λεγες. Σαράντα «Καθήμενοι» και έντεκα «Όρθιοι». Αγκομαχάει στην ανηφόρα, γκαζώνει, φρενάρει, χοροπηδάει. Σαράβαλο τ’ αμάξι κι ατζαμήδες οι εκάστοτε βαρδιάνοι οδηγοί του. «ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ», «ΜΗ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙΤΕ», «ΑΠΑΓΟΡΕΥ ΕΤΑΙ ΤΟ ΠΤΥΕΙΝ». Ποιός να oμιλήσει, να βλασφημήσει και να φτύσει αφού οι ίδιοι οι επιβάτες προσέλαβαν αυτούς τους οδηγούς δια βίου. Συντοπίτες οι οδηγοί, γεννήματα-θρέμματα της αλλοδαπής αλλά από ντόπια, μεγάλα αρχοντικά τζάκια. Απότομο φρενάρισμα. Πονόψυχος ο οδηγός σταματάει στην μέση του έρημου κάμπου κι ανεβάζει στο όχημα -τζαμπατζήδες- μια πολύχρωμη και πολυμελή οικογένεια πεζοπόρων. Εικοσιτρείς, τώρα, οι «Όρθιοι» -χώρια κάτι όρνιθες, μερικά κουνέλια και μια γίδα.

Το δρομολόγιο συνεχίζεται. Πάλι ανηφόρες, κατηφόρες, γκαζώματα, φρεναρίσματα και χοροπηδήματα. Νέα αιφνίδια στάση. Και ο πονόψυχος οδηγός φορτώνει στο όχημα άλλους πέντε τζαμπατζήδες-κάποιους μακρυχωριανούς εργάτες που ήρθανε να τρυγήσουν τ΄ αμπέλια μας. Τριαντατέσσερεις, τώρα, οι «Όρθιοι» -χώρια κάτι καλαθούνες με σταφύλια Το δρομολόγιο συνεχίζεται. Πάλι ανηφόρες, κατηφόρες, γκαζώματα, φρεναρίσματα και χοροπηδήματα. Πάλι αιφνίδια στάση. Και ο πονόψυχος οδηγός επιβιβάζει, επί πιστώσει, διμοιρία οικονομικών μεταναστών. Εξήνταεπτά οι «Όρθιοι» - χώρια κάτι εύοσμα ταγάρια με ντρίλια και άρβυλα.

Όμως, απροσδόκητα, ο αριθμός των «Ορθίων» μειώνεται. Μια χαρωπή μακρυχωριανή θρονιάζει τα τέσσερα κουτσούβελα της σε γόνατα αιφνιδιασθέντων «Καθημένων».Οι προνομιούχοι «Καθήμενοι» διαμαρτύρονται αλλά ο πονόψυχος οδηγός δηλώνει, μεγαλόψυχα, ότι δεν δέχεται ρατσιστικές διακρίσεις στο λεωφορείο «Του». Κι ο διάδρομος των εξηνταεπτά «Ορθίων» αραιώνει περισσότερο. Όρνιθες και κουνέλια, καλαθούνες με σταφύλια, εύοσμα ταγάρια με ντρίλια και αρβύλα, ολόκληρα φορητά μακρυχωριανά νοικοκυριά στοιβάζονται, πραξικοπηματικά, γύρω και πάνω στα πόδια των προνομιούχων σαράντα «Καθημένων». Η γίδα παραμένει «Ορθία».

Το δρομολόγιο συνεχίζεται. Πάλι ανηφόρες, κατηφόρες, γκαζώματα, φρεναρίσματα και χοροπηδήματα. Η μηχανή κοντανασαίνει και σβήνει. Ο πονόψυχος οδηγός συνιστά ψυχραιμία και υπενθυμίζει στους προνομιούχους σαράντα «Καθημένους» ότι τα ψιλά γράμματα του εισιτηρίου τους επιβάλλουν «εν περιπτώσει εκτάκτου ανάγκης». να του «παράσχουν αμελητί και άνευ αμοιβής πάσαν απαραίτητον συνδρομήν», Οφείλουν, λοιπόν, ως προνομιούχοι «Καθήμενοι» να σπρώξουν το λεωφορείο μέχρι την επόμενη κατηφόρα. Φυσικά, οι μη διαθέτοντες εισιτήριο εξηνταεπτά «Όρθιοι» δεν έχουν τέτοια υποχρέωση και θα παραμείνουν –μετά των αποσκευών τους-στο λεωφορείο. Μάλιστα, για να χαμηλώσει το κέντρο βάρους του οχήματος, καλλίτερα είναι να ενθρονιστούν όλοι οι «Όρθιοι» στα κενά καθίσματα. Άλλωστε κουράστηκαν, οι δύστυχοι, μισή και πλέον ώρα «Όρθιοι». Στην θέση του θα παραμείνει, αναγκαστικά, κι ο δημοκρατικά διορισμένος-κληρονομικός συνήθως-οδηγός ως απαραίτητος για τους περαιτέρω χειρισμούς. Κάποιος τέως «Καθημένος» αποτολμά ασεβή σύγκριση με τον Συνωστισμό της Σμύρνης. Ευτυχώς, η κάτοχος της σχετικής, ιστορικής ευρεσιτεχνίας αποφεύγει τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Αυτήν την στιγμή που γράφεται το παρόν, οι προνομιούχοι σαράντα «Καθήμενοι» εξακολουθούν να σπρώχνουν το λεωφορείο ενώ, ταυτόχρονα, ο πονόψυχος οδηγός επιβιβάζει, τζάμπα και σωρηδόν, κάθε διερχόμενο πεζοπόρο. Άσε που λεηλατούν, τώρα, τους τέως «Καθημένους» κι οι απλήρωτοι βενζινάδες. Και που ο νεαρός, πονόψυχος οδηγός της επόμενης βάρδιας δήλωσε ότι αυτός θα κινεί το λεωφορείο με θαλάσσιο ύδωρ. Και ότι θα διανέμει, τζάμπα, απεριόριστα εισιτήρια απεριόριστων διαδρομών urbi et orbi.Έστω κι αν ο μόνος διαθέσιμος χώρος είναι, πλέον, το καπώ της μηχανής του λεωφορείου. Και ότι κάποιοι «άγνωατοι» πούλησαν τα λάστιχα και την ρεζέρβα. Αλλά όταν το λεωφορείο φθάσει σε πλάτωμα…